Oog voor elkaar: Marietje van den Elzen doet haar zegje en weetje.
door Elly Meijnders
In de reeks artikelen “Oog voor elkaar” voor de Werkgroep Preventie van het Lokaal Beraad Ouderenbeleid gemeente Mill en Sint Hubert zal ik ook regelmatig een gesprek hebben met iemand uit de praktijk van alledag. Zo ook met Marietje van den Elzen uit Mill. Zij loopt zich het vuur uit de sloffen voor haar medemens. Ik laat haar aan het woord.
“Ja Elly, ik ken veel mensen die graag een bezoekje hebben. Neen, dat zijn heus niet altijd eenzame mensen. Er zijn veel mensen die alleen zijn maar niet eenzaam. Maar bij sommigen moet je heus niet vragen om het huis uit te gaan. Dan loop ik wat vaker bij ze binnen, vraag of ze meegaan op bedevaart. Of naar andere activiteiten, er is genoeg te doen. Dan krijg ik te horen: ik zie er tegenop, of: ik ken er niemand. En dan zet ik ze bij iemand waarvan ik denk dat zij daarbij passen. Ik maak graag een praatje met iedereen, maar juist ook met hen die wat stiller zijn en minder snel contact maken met anderen”.
Maar daar moet je dan toch een heel dapper hart voor hebben, Marietje?
Marietje schudt haar hoofd: “Zulke mensen, daar doe je iets voor. Je hebt ook mensen die alles hebben, dan denk ik toe maar, die redden zich wel. En die bedevaarten, nou das gewoon vakantie. Wij hebben priesters en verplegers mee. Nou ja, als ik niet meer in het KBO bestuur zou zitten, dan zou ik toch meer het gevoel hebben dat ik niet zomaar naar binnen kan lopen bij iedereen, zeker bij hen die ik nog niet ken maar juist in het netwerk van de KBO leer kennen”.
Ik geloof toch dat jouw optreden iets persoonlijks is, iets van jezelf. Hebben ze er thuis iets tegen dat je zoveel doet?
“De kinderen en mijn man vinden het fijn dat ik dit doe. Zij waarschuwen mij wel eens dat ik meer aan mezelf moet denken en ook mijn eigen grenzen in de gaten moet houden. Soms blijft iemand heel erg aan mij hangen. Maar als je niet van mensen houdt kun je dit werk niet doen. Ik vind dat men met meer respect over je medemens moet praten. Ook ben ik iedere week aanwezig bij het koor “Unforgettable” aan de Langenboomseweg op donderdagmiddag. Leen speelt dan accordeon en gitaar en wij maar zingen. Iedereen mag een liedje uitzoeken. Wij zingen dan “over haar grijze haren”, geweldig. Neen, het is geen belasting iedere week, ik vind het prachtig dat ik dit mag doen. Het is ook zo mooi als de mensen hun verhaal kwijt kunnen. Zo van: weet je nog van die eerste kus? Ik vond het heel smerig. En dan kunnen we er allemaal hartelijk om lachen. Heerlijk om te zien hoe je er even uit kunt zijn en je je kunt richten op leuke dingen zoals samen zingen, in plaats van steeds geconfronteerd te worden met het verder in moeten leveren van je zelfredzaamheid”.
Maak je ook wel eens nare dingen mee?
Marietje fronst: “Het werken met de meer kwetsbare mensen kan bij sommigen ook onbegrip oproepen. Zo hoor ik wel eens waarom doe je voor de een iets wel, terwijl de ander het niet krijgt. Dat is niet altijd leuk. Het moeten uitleggen waarom je doet wat je doet is soms vermoeiend. Het is niet altijd vanzelfsprekend dat we vitaal zijn. Maar het staat ook niet op ieders voorhoofd geschreven wat iemand heeft en waarom die meer kwetsbaar is. Dit weet je pas als je echt met elkaar in gesprek gaat. Niet als je denkt hoe een ander zijn dag doorkomt. Ik vind dat je iedereen in zijn of haar waarde moet laten”.